9.స్త్రీ - భావన

చలం

 

స్త్రీ - చలం  చేసినంత ఆలోచన ఇంకా ఎవరు చేయలేదు.( స్త్రీ - స్వేచ్చా - బాధ్యత, చలం దృష్టి లో  విడదీయరాని అంశాలు )   

*మీరు చలాన్ని విమర్శించిన దానికన్నా ఎక్కువగా చలం తనని తాను విమర్శించుకున్నాడు.

1. చలాన్ని ఇవాళేదో ప్రత్యేకంగా నిర్వచించాలనీ కూడా కాదు, లేదా సమర్ధించాలని కూడా కాదు. కానీ గమనించండి మీరు, చలం వివాహ వ్యవస్థని నమ్మిన వాడు కాదు. దాన్ని ఆచరించిన వాడూ కాదు. తన కూతుళ్లకి ఎప్పుడూ ఆయన పెళ్ళి ఊసు తలపెట్ట లేదు సరికదా పెళ్ళిళ్ళు చేసుకోకండని వారితో చెప్పిన వాడు. తాను నమ్మిన వాటినే ఆయన ఆచరించి బతికాడు. వివాహవ్యవస్థ మీద తిరుగుబాటు చేసిన వ్యక్తిని మనం ఆ ప్రమాణాలతో చూసే వీలు లేదు. చలం రాసిన వాటిని మీరు ఒప్పుకోకపోవచ్చు. చలాన్ని మీరు విమర్శించవచ్చు. కానీ చలం ఒక గృహస్తు లాగా బతకడానికో, అలాంటి ఒక విషయాన్ని “ఆదర్శం” గా చూపించడానికో ఏనాడూ ప్రయత్నం కూడా చేయలేదు. అందుకోసం ఆయన తన రచనలు చేయలేదు. 
   
    ఆయన వెనకటి రచనల ప్రస్తావన చెసినప్పుడు చలం మళ్ళీ ఆ రచనలనే చేయవలసి వస్తే అంతకన్నా మరింత ఘాటుగా ఎలా రాయాలా అని ఆలోచిస్తానని అన్నాడు! అలాంటి వారితో కలిసి జీవించడం ఆయన భార్యకి అంత సులువైన విషయమేమీ కాదు, నిజమే. అయినా, ఆవిడ మీరు ఆశించినట్టు గా ఎందుకని “విముక్తి” అనుకుంటూ ఇల్లు వదిలి బయటికి వెళ్ళిపోలేదో! మీరు చూడని అంశమేదో ఆమె తన భర్తలో బహుశా చూడగలిగిందేమో మరి! లేకపోతే రంగనాయకమ్మ గారు అన్నేళ్ళు చలంతో సహజీవనం చేయగలిగేది కాదు కదా?
   మీరు చలాన్ని విమర్శించిన దానికన్నా ఎక్కువగా చలం తనని తాను విమర్శించుకున్నాడు. ఆయన తన ఆత్మకధని మొదలుపెడుతూ అన్న మాటలని ఎప్పుడైనా చదివిచూడండి. ఆయన అభిప్రాయాలు ఆయన రాసిన “బిడ్దల శిక్షణ” లోనీ “స్త్రీ” లోనీ ఆయన ఆత్మకధ లోనీ స్పష్టం గానే ఉన్నాయి.
   చలం వివాదాస్పదం కావడానికి ఆయన “శృంగారం” గురించి రాయడం కారణం కాదు. చలం కన్నా ముందు తెలుగు సాహిత్యం నిండా ఉన్నది శృంగారమే!! వాటిని ఎవరూ తిట్టలేదేం? ఎందుకంటారూ?? ఎందుకంటే వాటి పాఠక వర్గం లో స్త్రీలు లేరు. కనీశం స్త్రీలు ఉండొచ్చును అన్న స్పృహ కూడా ఆ ప్రాచీన “శృంగార” రచయితలకి లేదు. ప్రాచీనమేం ఖర్మ ఆధునిక రచయితలకీ చాలామందికి లేదు. ఆనాటి రచనలన్నీ పురుషుల కోసం పురుషులు రాసుకున్న శృంగార రచనలు. కొద్దో గొప్పో స్త్రీలు రాసినా వారు కూడా ఆ శృంగార చట్రాన్నే ఒప్పేసుకుని ఆ తరహాలోనే తాము సైతం రచించిన శృంగారం! కానీ చలం రచనల్లోని స్త్రీపురుష సంబంధాలు అంతకు మునుపటి రచనలలో లేనివి. స్త్రీల అనుభవం గురించిన ఆలోచనలని తొలిగా సాహిత్యంలో ప్రస్తావన చేసిన రచయిత వెంకటచలంగారే ! ఆయన రాసిన వాటిని బాహాటంగానో, రహస్యంగానో ఎలాగో అలాగ ఆయన కాలం నాటి స్త్రీలు మాత్రం స్వయంగా చదివారు. చదవడమే కాదు వాటిని వారు నచ్చుకున్నారు. ఆ రాసిన వ్యక్తిని కలవడానికీ ఆయనని చూడడానికీ ఆయనతో మాట్లాడడానికీ తెలుగు సమాజం లోని స్త్రీలు స్వతంత్రించి ధైర్యంగా ప్రయత్నం కూడా చేశారు. దీనినే “ప్రభావితం కావడం” అని అంటారు. ఇలా కేవలం “శృంగారం” రాయడం మాత్రమే కాక ఆయా స్త్రీలు మోస్తున్న కుటుంబవ్యవస్థ లోని లోటుపాట్లని చలం బయట పెట్టడం వలన, వాటిని చదివిన ఆడవాళ్ళు ఎక్కడ కుటుంబాలని వదిలి వెళ్ళిపోతారో అని తెలుగు సమాజం కలత చెంది చలాన్నీ, అతని రచనలనీ నిందించడం జరిగింది. కానీ పాపం! ఏదీ? చలం రచనలని చదివి ఏ భార్యా కుటుంబాలని వదిలి వెళ్ళిపోలేదు. చివరికి చలం భార్యతో సహా :)
   

   rama bharadwaj వారి సౌజన్యంతో 

   స్త్రీ ఒక తల్లికి కూతురు, ఒక శిశువుకు తల్లి, ఒక అన్నకు చెల్లి, ఒక తమ్మునికి అక్క, ఒక పురుషునికి భార్య, ప్రియురాలు, ఒక అత్తకు కోడలు. ఇలా స్త్రీకి ఎన్నో అవతారాలు. పురుషునితో సమానంగా ఇప్పుడు స్త్రీలు కూడ ఆఫీసులలో, కంపెనీలలో, కళాశాలలో పని చేస్తున్నారు, కానీ తక్కువ వేతనంతో. సంఘంలో స్త్రీని ఇంకా ఒక ఆటవస్తువుగానే కొందరు భావిస్తున్నారు. స్త్రీ హృదయంలో కలిగే భావాలు, క్షోభలు, సుఖ దుఃఖాలు, కన్నీళ్లు, ప్రేమలు, కామాలు - ఇవన్నీ కవితకు మంచి సారవంతమైన క్షేత్రం. ఒక వంద సంవత్సరాలుగా స్త్రీల కవితలు ఎంతగానో ముందడుగు వేసింది. స్వాతంత్ర్యానికి ముందు ముగురమ్మలు దీనికి మూలకారకులు. వారు - విశ్వసుందరమ్మ, బంగారమ్మ, సౌదామిని. మచ్చుకు వారి కవిత ఒకటి కింద ఇస్తున్నాను. సౌదామినిగారి “దురదృష్టాన్ని” చదివిన తరువాత కళ్ల నీళ్లు బెట్టుకోని వాళ్లు అరుదుగా ఉంటారు.

   అరమరలేని మన చిరతర స్నేహరుచుల్
   కురిసిన వెన్నెలలా, అరవిరిసిన మల్లియలా

   మనమున నెవ్వగలే మాసెను ఘనమగు నెయ్యములో
   మెరపుల గుంపేమో అది కరగని వెలుగేమో

   దినములు నిముసములై చనియెను తిన్నని నడకలతో
   కన్నుల తళుకేమో అది పున్నెపు ప్రోవేమో

   జీవితమున కంతా అది చెలువపు నిగ్గేమో
   పరమ ప్రేమకు చిహ్నమైన తెలి వెన్నెల కాంతుల సన్నపు తళుకేమో
   - విశ్వసుందరమ్మ, స్నేహరుచి

   కను మూసి లేచాను వెనుదిరిగి చూశాను
   కనలేదు ఆ జంట, వినలేదు ఆ జాడ
   గుండె గుబగుబ లాడెను
   నా గొంతు
   ఎండి గుటకడదాయెను

   పిలిచాను పిలిచాను అలసిపోయాను
   అలసిపోయిన గుండె అట్టె ముడిపోవ
   ఆకాశమున కెగిరితి
   అక్కడా
   అంధకారమె చూసితి

   కేక వినబడదాయె చూపు కనబడదాయె
   అంధకారములోన అట్టె రెక్కలు ముడిచి
   అవనిపై బడితిని
   అక్కడా
   అంధకారమె గంటిని
   - బంగారమ్మ, తమస్సు

   చూచితి మెంతో దేశము
   సుఖము, శాంతి దొరకునొ యని
   మునిగితి మెన్నో నదులను
   మోక్షము చేపట్టుద మని
   ఎక్కితి మెన్నో కొండల
   నీశ్వరు దర్శింతా మని
   మ్రొక్కితి మెన్నో వేల్పుల
   కొక్క పండు వర మిమ్మని
   నోచితి మెన్నో నోములు
   కాచి బ్రోచు నని పార్వతి
   కడకు దేవి దయచేతను
   కంటిమి రత్నములు రెండు
   బతుకు కలంకారముగా
   వాని దాచ చేతగాక
   ఎచటనొ పోగొట్టుకొంటి
   మెంతటి దురదృష్టముననొ
   - సౌదామిని, దురదృష్టము

   అరవైయవ దశకమునుండి స్త్రీల కవిత్వము, స్త్రీవాద కవిత్వము తెలుగు సాహిత్యంలో ఒక ప్రత్యేక స్థానాన్ని ఏర్పరచుకొన్నది. జయప్రభ, ఓల్గా, రేవతిదేవి, ఈశ్వరి, సావిత్రి వంటి కవులు ఒక కొత్త చేవను, బలాన్ని, దృక్పథాన్ని సాహిత్యంలో సృష్టించారు. అమెరికాలాటి విదేశాల్లో ఉండే స్త్రీలు కూడా ఈ ఉద్యమంలో ముఖ్య పాత్రలే. వీరి కవితలను చదువుతుంటే ఒక కథను చదివేలా అనుభూతి కలుగుతుంది. కింద కొన్ని కవితాభాగాలను ఉదాహరణలుగా ఇస్తున్నాను.

   ….
   ఇద్దరి రక్తమూ ఎర్రగానే వుంది
   ఇద్దరి రక్తమూ వేడిగానే వుంది
   ఇద్దరి రక్తమూ ఉప్పగానే వుంది
   అంతే
   ఆ తర్వాతెప్పుడూ అనుకరించలేదు నా పూజ్య పూర్వీకుల్ని
   ఆలోచించేవాణ్ణి శాస్త్రీయంగా నా మేధస్సుతో నేను
   ఆచరించేవాణ్ణి ఏది సమంజసమనిపిస్తే దాన్ని
   అనుసరించేవాణ్ణి ఏది యోగ్యమనిపిస్తే దాన్ని
   - పెళ్ళకూరు జయప్రద, నేస్తం ఆలోచించు

   అది రాత్రి సరిగ్గా రెండు నిలువు గీతల సమయం
   కొబ్బరాకుల నిలువు పాపిట మీద
   మంచు బొట్టొకటి మిసమిసా నాకేసి చూస్తోంది
   ఎదలోపల ఎక్కడో ఖరీదైన జ్ఞాపకం కాలుతోంది
   గుండెలోపల పండిన మొగలిరేకు గుచ్చుకొన్నట్లు
   చివ్వుమన్న బాధ రివ్వుమన్న సువాసన
   …
   - కొండేపూడి నిర్మల, నిద్రపట్టని రాత్రి

   పురుషుడికి అపారమైన శక్తి సామర్థ్యాలున్నాయి
   అందచందాలున్నాయి
   గుణగణాలున్నాయి
   తెలివితేటలున్నాయి
   అవన్నీ పురుషుడికి
   తల్లిగా
   ప్రేయసిగా
   స్త్రీ ఇస్తుంది
   అన్ని ఇచ్చి
   చివరికి
   మగాడి చేతిలో
   ఆటబొమ్మవుతుంది
   - రేవతీదేవి, స్త్రీ

   పాఠం ఒప్పజెప్పకపోతే
   పెళ్లి చేస్తానని
   పంతులుగారన్నప్పుడే భయం వేసింది
   ఆఫీసులో నా మొగుడున్నాడు
   అవసరమున్నా సెలవివ్వడని
   అన్నయ్య అన్నప్పుడే
   అనుమానం వేసింది
   వాడికేం మహారాజని
   ఆడా మగా వాగినప్పుడే
   అర్థమయిపోయింది
   పెళ్లంటే పెద్ద శిక్షని
   మొగుడంటే స్వేచ్ఛభక్షకుడని
   మేం పాలిచ్చి పెంచిన జనంలో సగమే
   మమ్మల్ని విభజించి పాలిస్తోందని
   - సావిత్రి, ఒక ఆడపిల్ల స్వగతం

   నీకూ మంచి రోజు లొస్తున్నాయిరా కన్నా
   ఆడదిగా పుట్టనని అడవిలో మానైనా కాలేదని
   విలపించే రోజులు
   పోతున్నాయిలే తల్లీ
   ఎందుకంటే
   నీవు అమ్మ పొట్టలోంచి
   బైటికే రావుగా
   - ఈశ్వరి

   ఏమిటీ అలా వెతుకుతున్నావు
   ఆ రంగుటద్దాలు తీసేసి
   నా కళ్లు పెట్టుకొని
   నీలోకి చూసుకో
   తెలుస్తుంది -
   నీలో సగం నేనేనని
   - ఇందిర కొల్లి, నీవు నేను

    CONCEPT( development of human relations and human resources )

8.సాహిత్యం - చర్చ

సాహిత్యం - చర్చ

మహాభారతంలో లేనిదేదీ లేదని అంటారు.

ధర్మేచా ర్ధేచ కామేచ మోక్షేచ భరతర్షభ
యదితిహాస్తి తదన్యత్ర యాన్నేహాస్తి నతత్క్వచిత్.”

తిక్కన గారు, ఈ శ్లోకాన్న్ని తెలుగులో చక్కని తేటగీతంగా చెప్పారు.

“అమల ధర్మార్థ కామ మోక్షముల గురిచి,
యొలయు తెరువెద్దియును నిందు గలుగునదియు,
యొండెడల గల్గు దీనలేకుండ చొప్పు,
దక్కొకంటను లేదు వేదజ్ఞులార,”

“ప్రాణంబులు విడిచియును కృ

పాణాదులు విడువకున్న భటులారయ స
ప్రాణులపోలెం బ్రథన
క్షోణికి దొడవగుచు నుంకి చూడుము కృష్ణా.”

ఇదంతా నువ్వు దగ్గిర వుండి చేయించావని దెప్పుతూ,

“అవయవములు రూపరగ గ్రవ్యాదభక్షి
తంబులై యుంకి కొన్ని శవంబు లువిద
లెంత సూచియు నవి కొందరెరుగజాల
రయ్యెదరు సూడు తమ బంధులగుట కృష్ణ,”

అని చెపుతుంది. ఆ తరువాత దుర్యోధనుని కళేబరము చూసి, మూర్ఛిల్లుతుంది, గాంధారి.

సేద తేరుకొని, దుర్యోధనుడు, యుద్ధానికి పోబోయే ముందు తనదగ్గరికి వచ్చి జయసిద్ధికి దీవించమని అడిగితే, “…. ధర్మంబేతల ననూనమగు నిద్ధ మాతలకు నెట్లయిన సిద్ధమగు,” అన్నది గాంధారి. అంటే, ధర్మము ఎటు వుంటే అటే జయం అని చెప్పింది. గాంధారి మాటకు తిరుగు లేదు. నీకే జయమగు గాక అని వుంటే ఏమయ్యేదో తెలియదు. విపరీతమైన శోక బాధతో, ఆనాడు తను దుర్యోధనునితో చెప్పిన మాటలు తిరిగి కృష్ణుడికి చెప్పింది. కొడుకు చావుకన్న కోడలు పడే శోకబాధ ఎంత తీవ్రమైనదో చెప్పుతున్నది, ఈ క్రింది పద్యంలో.

“కొడుకు చావు కంటె కోడలి యడలున
పెరిగి శోకవహ్ని దరికొనంగ
అంతరంగ మిప్పుడగ్గల మెరియంగ
దొడగె దీనికేది తుది యుపేంద్ర.”

అట్లాగే దుశ్శాసనుడి శవం, అభిమన్యుడి శవం, కర్ణుడి కళేబరం చూసి విలపిస్తుంది.

” కాకులును గ్రద్దలును తిన్న గడుసు ద్రెస్సి
అపరపక్ష చతుర్దశి అమృతకరుని
కరణి నొప్పెడు కర్ణుని మొగంబుమీద
వనిత యందంద మోపెడు తన మొగంబు,”

అని కర్ణుని భార్య విలాపం కృష్ణుడికి చెపుతున్నది.ప్రారంభంలో అన్నాను, స్త్రీపర్వంలో ఒకే శ్లోకాన్ని ఉదహరిస్తారని. ఇప్పుడు ఆ శ్లోకం, అదే భావం తిక్కన గారి తెలుగులోనూ చూద్దాం.

భూరిశ్రవుడనే రాజు చెయ్యి అర్జునుడు నరికివేశాడు. చెయ్యి తెగిపడివున్న వాడి తల విరుగగొట్టాడు సాత్యకి. ఆ భూరిశ్రవుడి భార్య యుద్ధానంతరం శ్మశానంలో, భూరిశ్రవుడి శవందగ్గిర విలపిస్తూ అన్న మాటలు గాంధారి చెపుతున్నది.

ఈ శ్లోకాన్ని, ముమ్మటుడు తన కావ్య ప్రకాశ లోను, ఆనందవర్ధనుడు ధ్వన్యాలోకంలోను, ఒక రసం మరొక రసానికి అంగంగా ఎట్లా ఉపకరిస్తుందో చూపించడానికి ఉదాహరణగా చెప్తారు. ఇది చాలా ప్రసిద్ధికెక్కిన శ్లోకం.

“అయం స రశనోత్కర్షీ పీనస్తన విమర్దనః
నాభ్యూరుజఘనస్పర్శీ నీవీవిస్రంసనః కరః.”

భూరిశ్రవుడి భార్య అతని తెగిన చేతిని పట్టుకొని విలపిస్తూ అన్న మాటలు ఇవి.ఈ చెయ్యి నా వడ్డాణము లాగినది, ఈ చెయ్యి నా చనుగవ, బొడ్డు, మొల, తొడలు మొదలైన దేహభాగాలని ముట్టుకున్నది, అని భావం. స్త్రీ తన భర్తని గుర్తుకుతెచ్చుకొని విలపిస్తున్న సమయం.దీనిలో శృంగార రసం కరుణ రసం ఉన్నాయి.

ఈ శ్లోకాన్ని తిక్కన గారు చాలా వివరంగా అనువదించారు, చూడండి.

“మెలుపారగా బట్టి మొలనూలి మణులు గదల్చుచు దిగుచుచు దగులొనర్చు
చనుగవమీది కల్లన వచ్చి లలిత విమర్దనంబున లజ్జ మరల ద్రోచు
నాభి యూరులు జఘనము మెత్త మెత్తన యొత్తి ముదంబున నుల్ల మూంచు
ననయంబు తిన్నని యనువున గనయంబు ప్రిదులంగ మెలగి చొక్కదవ చేయునిక్కరంబు నెయ్యమెక్కింనేరంగ
దగిలి సంతతంబు తలచునట్టి
భంగిమెరయ కీడువరుపంగ గొనియాడ
వలతి నీరు సేయవలసె దీని.”

ఇటువంటి చరిత్రగల గొప్ప చేతిని బూడిదపాలు చెయ్యవలసివచ్చిందే అని శోకం, విషాదం వెలిబుచ్చుతున్నది.ఈ విషాదం గాంధారికి దుర్భరమయ్యింది. ఆఖరుగా కృష్ణుడితో అంటున్న మాటలు చూడండి.

“ధృతరాష్ట్ర పాండు భూపతుల కుమారులు తమలోన నీసున సమరమునకు
దొడగిన నీ వడ్డపడవైతి తగు చాలు మానుషుల్ కలిగియు మాననీయ
వాక్యుండవయ్యును శక్య సమస్త కార్యుండన పేర్కొనియును ఉపేక్ష
చేసితి కురు రాజు చెరుపన తిరిగితి నిఖిల రాజుల తదనీకములనునామ మడచి తెల్ల భూములు పాడయ్యె
నంతవట్టు ఫలము ననుభవింపు
మే పడంగ నిన్ను శాపానలజ్వాల
దగ్ధమూర్తి చేయుదాన వినుము.”

నువ్వు ఈ యుద్ధాన్ని ఆపగల సమర్థుడివి. అయినా నీవు ఆ పని చెయ్యలేదు. అందుగ్గాను నేను నిన్ను శపిస్తున్నాను. కృష్ణుడిని, అతని యాదవ కులాన్నీ, దిక్కులేని చావు చస్తారని శపిస్తుంది, గాంధారి.యుద్ధభూమి, యుద్ధానంతరం ఎలా ఉన్నదో, వివరంగా చేసిన వర్ణనలు, అటు వ్యాసుడు, ఇటు తిక్కన గారు, స్త్రీ నోటినుండి చెప్పించడం గుర్తించాలి. యుద్ధం తెచ్చే భీభత్సం, తదుపరి వచ్చే శోకం, బాధ, స్త్రీ హృదయానికి పట్టినట్లు, పురుషులకు పట్టదు. అంటే పురుషులకు ఆ బాధ తెలియదని కాదు. ఆ భావాలు స్త్రీ వ్యక్త పరిచినట్లుగా పురుషుడు చెప్పలేడు. అర్థమయ్యే కొద్ది భాగాలూ, ఆ భీభత్స వర్ణనలూ, కళ్ళకు కట్టినట్టు కనిపిస్తాయి.

ఈనాడు ప్రతిఒక్కరూ స్త్రీపర్వం క్షుణ్ణంగా చదవడం అవసరమనిపిస్తోంది.
--------------------------------------
భర్తృహరి సుభాషితము-

 కేయూరాణి న భూషయంతి పురుషం హారా న చంద్రోజ్వ్జలా
 నస్నానం న విలేపనం న కుసుమం నాలంకృతా మూర్ధజాః
 వాణ్యేకా సమలంకరోతి పురుషం యా సంస్కృతా ధార్యతే 
క్షీయంతే-ఖిల భూషణాని సతతం వాగ్భూషణం భూషణమ్‌ 

 తాత్పర్యము: మగవానికి భుజకీర్తులు, సూర్య చంద్రహారాధి ఆభరణాలు గాని, స్నానము చందన ధార్మము, శిరోజాలంకారము వంటివేవీ అలంకారములు కాజాలవు. శాస్త్ర జ్ఞాన సంస్కారము కలిగినవాక్కు మాత్రమే అలంకారముగా శోభించును. సర్వ మణిమయ ఆభరణభూషణములన్ని నశించిపోతాయి. వాగ్భూషణ ఒక్కటి మాత్రమే నశించని అలంకార భూషణము. అనగా పురుషునికి సద్వాక్కు మాత్రమే అలంకారమని భావన.

 పద్మాకరం దినకరో వికచం కరోతి చంద్రో వికాసయతి కైరవచక్రవాలమ్
 నాభ్యర్ధితో జలధరోపి జలం దదాతి సంతస్స్వయం పరహితే విహితాభియోగాః

 తామరలచే సూర్యుడు యాచింపబడకయే వానిని వికసింపజేయుచున్నాడు. కలువలచే చంద్రుడు యాచింపబడకయే వానిని వికసింపజేయుచున్నాడు. జనులచే మేఘుడు యాచింపబడకయే జలము గురిపించుచున్నాడు. గావున సుజనులు పరులు యాచింపకయే వారలకు సహాయము చేయుదురు.

 వయ మిహ సరితుష్టా వల్కలై స్త్వం దుకూలై స్సమ ఇవ పరితోషో నిర్విశేషో విశేషః
 సతు భవతు దరిద్రో యస్య తృష్ణా విశాలా మనసి చ పరితుష్టే కోర్ధవాన్ కో దరిద్రః

 ద్రవ్యాశ గలవానికి దారిద్ర్యము గాని మన స్సం తు ష్టి గలవానికి ద్రవ్య మక్కరలేదు.

చీమలమర్రి బృందావనరావు 

  చం.  అడరు నవాంబు ధారలు జటాటవిలోబడి విభ్రమించె వె
        ల్వడి చనుదెంచి రాలుగొని పక్ష్మములన్ వెడనిల్చి మోవిపై
        బడి కుచఘట్టనం జెదరి పాఱి రయంబున ముత్తరంగలన్
        మడుఁగులు వారి నాభి కెడమానక చొచ్చె ననుక్రమంబుగన్

ఈ పద్యం నన్నెచోడ మహారాజు రచించిన కుమార సంభవము అనే కావ్యం లోది. కాళిదాసు కుమారసంభవం ద్వారా కథ బాగా ప్రసిద్ధమైనదే. కానీ కావ్యం మాత్రం కాళిదాసు కావ్యానికి అనువాదం కాదు. వ్యాసభారతానికి కవిత్రయం చేసిన అనువాదం లాంటిది కాదు. అసలు అనువాదమే కాదు. స్వతంత్రంగా రాసిన చక్కని ప్రబంధం ఈ నన్నెచోడుని కుమార సంభవం. ఈ పద్యాన్ని గురించి మాట్లాడుకొనే ముందు కవిని గూర్చి కొంచెం ప్రస్తావన అవసరం.

ఎందుకంటే, నన్నెచోడునికి తెలుగు సాహిత్యంలో ఒక ప్రత్యేక స్థానమున్నది. అసలు 1909 వరకూ తెలుగు సాహిత్యంలో నన్నెచోడుడనే కవి ఒకడున్నాడనే సంగతే ఎవరికీ తెలియదు. ఇతర కవులెవ్వరూ నన్నెచోడుని గురించి గానీ, అతని కుమార సంభవ కావ్యం గురించి గానీ, పూర్వ కవి ప్రశంసల్లో గానీ మరెక్కడా గానీ ఒక్క ముక్క కూడా రాయలేదు. 1909లో మానవల్లి రామకృష్ణ కవి తాను సంపాదించిన కుమార సంభవాన్ని ప్రకటించేసరికి ఆంధ్ర సాహిత్యలోకం ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడింది, సంతోషించింది గూడా. ఉలికిపాటు ఎందుకంటే నన్నెచోడుని కాలం క్రీ.శ. 940 అని మానవల్లి కవి చెప్పడం వల్ల. అంటే, మనం ఆదికవి అనుకుంటున్న నన్నయ భట్టు కన్నా రెండు వందలేండ్లు ముందువాడు అవుతాడన్నమాట. ఈ వాదం వల్ల నన్నయగారి ఆదికవి పీఠం కొంచెం కదిలింది. దీని మీద చర్చలూ, ఉపచర్చలూ, వాదోపవాదాలూ బాగానే జరిగాయి.

అయితే, నన్నెచోడుడు కూడా తనకు పూర్వపు తెలుగు కవుల నెవర్నీ పేర్కొనలేదు. చాలా వాదాల తర్వాత, శాసనాలు కొన్నింటి ఆధారంగా నన్నెచోడుడు నన్నయకు వంద సంవత్సరాల తర్వాతి వాడని నిశ్చయం చేశారు. ఇది ఎక్కువ మంది పండితుల ఆమోదం పొందింది గానీ వివాదం మటుకు పూర్తిగా సమసిపోలేదు. వచ్చిన చిక్కల్లా ఎక్కడంటే పరిశోధకులు గానీ, విమర్శకులు గానీ, వారి వారి ప్రొత్సాహకులూ అనుమోదకులూ వ్యతిరేకులతో సహా, కులాభిమాన దురభిమానాలకు అతీతులేమీ కాకపోవడం. ఇందువల్ల సాహిత్యేతర కారణాలు చర్చల్లోనూ, నిర్ణయాల్లోనూ ముఖ్యపాత్ర వహించడం జరుగుతున్నది. పోనిండి, కవి గారి కాలచర్చ చరిత్ర పరిశోధకులకే వదిలిపెడదాం. నా ఉద్దేశం ఈ వివాదాన్ని మీకు పరిచయం చేయడమే. మనం ఇక కేవలం పద్యం సంగతి చూసుకుందాం. నన్నెచోడుడు ఆదికవి అయినా కాకపోయినా తెలుగు కవిత్వాన్ని మార్గ కవిత, దేశి కవిత అని వింగడించిందీ, కవిత్వ స్వభావంలో వస్తు కవిత అనేదాన్ని మొదట పేర్కొన్నదీ ఆయనే. నన్నెచోడుడు చాలా గొప్ప కవి.

కుమార సంభవం కథ మనకు పరిచితమే. గిరిరాజ తనయ శివుణ్ణి ప్రేమించడమూ, ఆయన కోసం తపస్సు చేయడమూ, ఆ క్రమంలో మన్మథ దహనమూ, తరువాత శివ పార్వతులకు కళ్యాణం జరగడమూ, కుమారుడు (కుమార స్వామి) సంభవించడమూ,, కుమార సంభవానంతరం తారకాసుర సంహారమూ, ఇలా సాగిపోయే కథ ఇది.

శివుణ్ణి భర్తగా పొందగోరి పార్వతి హిమాచల శృంగాల మీద తపస్సు చేస్తున్నది. గౌరి పరమ సుకుమారి. గొప్ప సౌందర్యవతి. వయస్సులో వున్న కన్యక. మిక్కిలి నిష్ఠతో, శివారాధన తాత్పర్యంతో, నితాంత తపోవృత్తిలో నున్నది. ఆమె అవయవాల అందాలన్నీ వేరే వేరే చోట్ల ఇల్లడ పెట్టి వచ్చిందట. ‘అలకల పొల్పు తేటిగములందు, మదాలస యాన లీల హంసల కడ, వక్త్రభాతి జలజంబులపై…’ - ఇలా అన్నమాట. తపోచర్య వల్ల రోజుక్కొంచెం రోజుక్కొంచెం శుష్కిస్తున్న ఆమె శరీరం ఎలా ఉన్నదంటే ‘అర్ధనారిగా తన దేహము అభవుమేన నల్పమల్పము నంటించునట్ల వోలె వుందట. ఎంత చక్కటి ఊహ. ఇలా తపస్సు చేస్తూ వుండగా వర్షాకాలం వచ్చి తొలకరి వానలు కురవడం మొదలైన సందర్భం లోనిది పై పద్యం.

చక్కనమ్మ చిక్కినా అందమే గదా. ఆమె నిటారుగా కూర్చుని తపశ్చర్యలో వున్నది. వాన చినుకులు ముందు ఆమె తలపై పడ్డాయి. అక్కణ్ణుంచి జారి ఆమె కనురెప్పల పైకి వచ్చాయి. కనురెప్పల వెండ్రుకల మీద కొంచెం ఆగి, ఆమె మెత్తటి ఎర్రటి మోవి మీద పడి అక్కడ కాసేపు మజిలీ చేశాయి. అక్కణ్ణించి ఆమె ఉరోజాల మీద పడి ధారలై ప్రవాహ వేగం సంతరించుకున్నాయి. మూడు కాల్వలుగా పాయలు కట్టి ఆమె నాభీ దేశం వద్ద మడుగులు కట్టినై. ఇదీ, ఆ వానజడి అంచెలంచెలుగా చేసిన ప్రయాణపు అనుక్రమం.

అవి నవాంబు ధారలు, అంటే తొలకరి వానలు. మొదట ఆమె తల మీది కచపంక్తిపై పడ్డాయి. జటాటవిలో, అంటే తల వెండ్రుకల నుంచి ‘విభ్రమించి వెల్వడి చనుదెంచి పక్ష్మములన్ వెడనిల్చి’నాయి. పక్ష్మములు అంటే కనురెప్పల మీది వెంట్రుకలు. ఆ వాన చినుకులు కనురెప్పల మీద కొంతసేపు నిలిచి, ఆపైన ఆమె పెదాల మీదకి జారి పడ్డాయి. ఆమె అధరాల మీద నుంచి ‘కుచఘట్టనన్ చెదరి పాఱి’నవి. కనురెప్పలూ,మోవీ సున్నితాలు. వక్షాలు అలా కాదు కాబట్టి ‘ఘట్టనం జెదరి’ అంటే తాకిడికి ఆ చినుకులు చెదరి, చెదరిన రయంబున పారినవి. అక్కడ ఆ ప్రవాహం ‘ముత్తరంగలై’, మూడు ధారలైనవి. ఒక్కో కుచం మీద నుంచి ఒక్కో ధార కారితే రెండు ప్రవాహాలు కావాలి. లేదూ, రయఘట్టనం వలన అటూ ఇటూ చెదరితే నాలుగు ధారలు కావాలి. కానీ, మధ్యలోని రెండు ధారలు కలిసి ఒకే ధారగా మారి ముత్తరంగలైనాయి. ఈ మూడు ప్రవాహాలూ మడుగులు వారి, ఎడము ఆనక, అనుక్రమంబుగా నాభికి చొచ్చినవట. అందుకు నాభి వద్ద పెద్ద మడుగు అయింది. మన కవుల కవిసమయాల్లో నాభి లోతుగా ఉండటం అనేది స్త్రీ సౌందర్య సూచన. పెద్దన గారి వరూధిని ‘నతనాభి’.

ఇక్కడ ఒక చిన్న విషయం. స్త్రీ అంగాంగాలూ కొలతలూ వర్ణించడమనే చాపల్యం నుంచి ఏ కవీ తప్పించుకోలేక పోయినాడు. దౌర్భాగ్యం. అయితే అలాంటి వర్ణన స్త్రీ కైనా పురుషుడికైనా ప్రతీసారి తప్పే అనలేం కూడానూ. శృంగారాత్మక సన్నివేశంలో అటువంటి వర్ణన సమంజసమే కావచ్చును, కాని చోట అశ్లీలాత్మకంగా స్ఫురించవచ్చు. ఒక కావ్యాన్ని చదివేటప్పుడు వర్ణనౌచిత్యాన్ని గమనించుకోవాలి కవి, పాఠకులు కూడా. సరే, ఈ వర్ణనల ఉచితానుచితాల చర్చను కాసేపు అలా పక్కన ఉంచితే -

తొలకరి చినుకుల ప్రయాణాన్ని ఎంత సౌందర్యాత్మకంగా రూపు కట్టించాడో చూడండి, కవి ఈ పద్యంలో. తల మీద నుంచి కనురెప్పల పైకి, మోవి పైకి జారి ఆపై ఉరోజముల మీదకు దూకి ధారలై నాభి దాకా పారి - ఇలా జలధారలతో విన్యాసం చేయించాడు. ఒక సామాన్య దృశ్యానికి కళాకృతి కల్పించాడు. వాన చినుకుల్లానే పద్యం లోని పదాలు కూడా విభ్రమించి వెల్వడి వెడనిల్చి పడి చెదరి పారుతున్నట్టు పద్యధార కూడా ఆ చినుకుల ధార లాగా ఆగుతూ విరుగుతూ నడిచింది. మిక్కిలి ప్రౌఢకావ్యం నన్నెచోడుని కుమార సంభవం. కేవలం పద్యాలు రాయడం కాకుండా, పదాలు ఏవి ఎప్పుడు ఎందుకో వాడాలో తెలిసిన కవి రచించిన కావ్యం. ఈ కావ్యంలో ఇలాగే మరిచిపోలేని పద్యాలు చాలా ఉన్నాయి.

అన్నమయ 

తిరుమలయ్య విందు మంచిదే వుండంటే వుంటినమ్మ  

సరవిలేని చెంచువారి సంతయేలె తనకును
పరికిదండ పొగడదండ బండిగురిగింజ దండ

బెరకులేని పికిలిదండ బలిదండలన్నియు

మెరసి కానుకియ్యబోతె మేనిదండలడిగెనమ్మ

మరల చెంచువారితోడి మాటలేలె తనకును
ముసురుతేనె జుంటితేనె ముదిరినట్టి పెరలతేనె

పొసగ మించు పూవుతేనె పుట్టతేనె లన్నియు

వొసగి కానుకియ్యబోతె మోవితేనె లడిగె నమ్మ

యెసగ చెంచువారి యెంగి లేటికమ్మ తనకును

వెలగపండు జీడిపండు వెలలేని మోవిపండు
పలుకుదొండపండు పాలపండు కానుకిచ్చితే

చెలగి పక్కపండు మంట శ్రీవేంకటనాయకుడు

యెలమి కూడెనమ్మ చెంచు లేటికమ్మ తనకును

ముద్దు గారీ జూడరమ్మ మోహన మురారి వీడె
మద్దులు విరిచిన మా మాధవుడు

చల్ల లమ్మ నేరిచినజాణ గొల్లెతల కెల్ల
వల్లెతాడు మా చిన్న వాసుదేవుడు
మొల్లపు గోపికల మోవిపండులకు నెల్ల
కొల్లకాడు గదమ్మ మా గోల గోవిందుడు


మందడిసానుల కమ్మని మోముదమ్ములకు
చెందినతుమ్మిదవో మా శ్రీకృష్ణుడు 
చంద మైన దొడ్డీవారి సతులవయసులకు
విందువంటివా డమ్మ మా విఠ్ఠలుడు


హత్తిన రేపల్లెలోని అంగనామణుల కెల్ల
పొత్తుల సూత్రము మా బుద్ధుల హరి
మత్తిలి వ్రేతెల నిండుమనసుల కెల్లాను
చిత్తజునివంటి వాడు శ్రీ వేంకటేశుడు

CONCEPT ( development of human relations and human resources )

06.చారిత్రిక గతిని నిర్దేశించిన తాత్వికులు (philosophers who dictates the historical dialectical world ) 10

       సమాజం వసుదైకకుటుంబం నమూన. తాత్వికులు సమాజం తో మమేకమై వారి కాలచక్రపరిధిని దాటి ఆలోచించారు .  సమాజానికి 

నూతనమార్గాన్ని నిర్దేశించారు .

Chinta Ramamohan

"There are no facts, only interpretations."- Friedrich Nietzsche (1844-1900)

అజ్ఞానపు టంధయుగంలొ ఆకలిలొ,ఆవేశంలో తెలియని ఏ తీవ్రశక్తులో నడిపిస్తే నడిచి మనుష్యులు అంతా తమప్రయోజకత్వం తామేభువికధినాధులమని స్థాపించిన సామ్రాజ్యాలునిర్మించిన క్రుత్రిమ చట్టాలు ఇతరేతర శక్తులు లేస్తే పడిపోయెను పెకమేడలై పరస్పరం సంఘర్షించినశక్తులతో చరిత్ర పుట్టెను.

***

నేను సైతం ప్రపంచానికి సమిధనొక్కటి ఆహుతిచ్చాను

నేను సైతం విశ్వ వ్రుష్టికి అశృఉవొక్కటి ధారవోసాను

నేను సైతం భువన ఘోషకు వెర్రి గొంతుక పిచ్చి మొసానూ

***

1.బుద్డుడు - (563 - 483 BCE) :(గతి తార్కిక భౌతిక వాదం)   ప్రతీత్య సమోత్పదం 

2.సోక్రటీస్ (469 - 399 BCE) - నిన్నునీవు తెలుసుకో  (method of arriving at truth )

3.స్పొర్టకస్ - (71 BCE) తిరుగుబాటు  ( the first revolutionist in the history )

4.జీసస్ - మానవసంబంధాలు  (human relations )

5.వేమన - (1650  రాయలసీమ ) భావవిప్లవం

 ( socialist )

6.కారల్ మార్క్స్ - (1818 - 1883 ) కమ్యూనిజం (చారిత్రిక గతి తార్కిక భౌతిక వాదం)

* (historicl dilectical meterialisom}

7.ఫ్రౌయిడ్ - (1856 - 1939) మనోవిశ్లేషణ (psychoanalysis)

8.లెనిన్ - కమ్యూనిజం (1872 - 1924) * పెట్టుబడిదారి విధానం యొక్క అంత్యదశ సామ్రాజ్యవాదం

* (the last refuge of capitalisum is imperialisom )

9.స్టాలిన్ - కమ్యూనిజం (1879 - 1953) *రాజ్యరహిత సమాజం( ది లేగసీ ఆఫ్ స్టేటలెస్ నెస్ )

10.మావొ - (1893 - 1976) *కమ్యూనిజం

( సాంస్కృతిక విప్లవం ) (cultural revolution)

 1.బుద్డుడు - (563 - 483 BC) ప్రతీత్య సమోత్పదం (గతి తార్కిక భౌతికవాదం )

All things appear and disappear because of the concurrence of causes and conditions.

Nothing ever exists entirely alone; everything is in relation to everything else.

2.Socrates

3.స్పొర్టకస్ ( 71 BC )

అతడు ఓడిపోయాడు చనిపొయాడు క్రీస్తు కి పూర్వమే పుట్టాడు గిట్టాడు . కాని అతని పేరు చెప్తే దోపిడీదారులందరికీ బెదురు. ఎందుకా ? వారు శ్రామికవర్గాల జనాన్ని పందులకంటే హీనంగా చూస్తారు . కాని ఆజనాలు ఉగ్రనరసింహులు గా మారి విజృంభించగలరన్న సత్యాన్ని చరిత్రలో మొదటిసారిగా చెప్పినవాడు స్పోర్టకస్.

4.జీసస్ - మానవసంబంధాలు * (human relations )

మాటలకు, ప్రభోదాలకు,నీతి సూక్తులకు చరిత్ర గతినే మార్చేంత బలం ఉంటుందా? తప్పక ఉంటుంది. అన్నది యేసుప్రభువు జీవితాన్నిబట్టి తెలుస్తుంది. ఒకరోజున శిష్యులంతా తగవులాడుకొంటున్నారు.తమలోఎవరు గొప్ప? అన్నది తేల్చుకోవాలన్న వాళ్ళ ప్రయాస .వాళ్ళని ప్రభువు తనవద్దకు పిలిచి మీలోగొప్పవాడుగా,నాయకుడుగా ఉండగోరువారు ముందు మంచి పరిచారకుడుగా ఉండాలి.నేనుకూడా ఈ లోకానికి పరిచారంచెయుంచుకోడానికి రాలేదు,పరిచర్య చేయడానికే వచ్చానని ప్రభోదిచాడు.

34 యేసు తండ్రీ, వీరేమి చేయుచున్నారో వీరెరుగరు గనుక వీరిని క్షమించుమని చెప్పెను. 

లూకా - Luke 23

16ఎవడును పాత బట్టకు క్రొత్తబట్ట మాసిక వేయడు; వేసినయెడల ఆ మాసిక బట్టను వెలితిపర చును చినుగు మరి ఎక్కువగును. 17మరియు పాత తిత్తు లలో క్రొత్త ద్రాక్షారసము పోయరు; పోసినయెడల తిత్తులు  పిగిలి, ద్రాక్షారసము కారిపోవును, తిత్తులు పాడగును. అయితే క్రొత్త ద్రాక్షారసము క్రొత్త తిత్తులలో పోయుదురు, అప్పుడు ఆ రెండును చెడిపోక యుండునని చెప్పెను. మత్తయి - Matthew 9

----------------------------------------------------------

5.వేమన ( 1650 రాయలసీమ ) - భావ విప్లవం

తనకాలపు పరిధిలోనైనా సామాజిక చైతన్య దృష్టితో కవిత్వం చెప్పిన తొలి తెలుగు కవి వేమన్న. అదే దృష్టితో రచన చేస్తున్న ఈనాటి కవులు తమకన్నా పూర్వుల సంప్రదాయాన్ని తెలుసుకోటం ఆరోగ్యకరమే గాక అవసరమని కూడా భావిస్తున్నాం. వెనకటి మంచిని జీర్ణించుకొని కొత్త పరిస్థితులను గుర్తించి ముందు చూపుతో రచనలు చేయటం ఈనాటి రచయితల కర్తవ్యం.

తన కాలాన్ని మించి కొన్ని విషయాల్లో ముందుకు చూడగలిగిన కవిగా వేమన్నను మనం గౌరవించాలి. విగ్రహారాధనను వ్యతిరేకించాడు. శైవ వైష్ణవ మతాలవారి ఆర్భాటాలను, వారి దురాచారాలను, మోసాలను బట్టబయలు చేశాడు. చిలుక పలుకుల చదువులను విమర్శించాడు. కాకులకు పిండాలు పెట్టటం వంటి మూర్ఖాచారాలను తీవ్రంగా ఖండించాడు. శ్రమశక్తిలోనే సర్వమూ ఉన్నది అనేంత నిశిత పరిశీలన చెయ్యగలిగిన వేమన్న మామూలు కవికాడు, తనకాలపు చట్రంలో ఇమడని గొప్ప కవి.

వేమన్న రచనా మార్గంలో మూడు అంశాలు గుర్తించవచ్చు. 1.ప్రజలభాషలో ప్రచారంగా ఉన్న పదాలను, మాండలికాలను ప్రయోగించి ప్రజలకు సన్నిహితమైన రచన చెయ్యటం. 2.చెప్పదలచుకున్న భావాన్ని తగిన విస్తీర్ణంలోనే క్లుప్తంగా చెప్పటం. 3.ఊహలోనుంచికాక జీవితం నుంచి ఉపమానాలను ఏరుకోవటం. కవితా దృక్పథం విషయంలో మాత్రమే కాక రచనా విధానంలో కూడా వేమన్న ఆదర్శం నుంచి ఈనాటి కవులు నేర్చుకోవలసింది చాలా ఉందని దృఢంగా భావిస్తున్నాం.

- చేకూరి రామారావు

కుండ కుంభమన్న కొండ పర్వతమన్న నుప్పు లవణమన్న నొకటి కాదె భాష లిట్టె వేరు పరతత్వమొకటె విశ్వదాభిరామ వినురవేమ! 

కుండ-కుంభము, కొండ-పర్వతం, ఉప్పు-లవణం అర్థమొకటే, భాషలు వేరైన పరతత్వమొకటే కదా!

 భూమి నాది యనిన భూమి ఫక్కున నవ్వు దాన హీనుఁ జూచి ధనము నవ్వు కదన భీతుఁ జూచి కాలుఁడు నవ్వును విశ్వదాభిరామ వినురవేమ భూమిలోన బుట్టు భూసారమెల్లను తనువులోన బుట్టు తత్త్వమెల్ల శ్రమలోన బుట్టు సర్వంబు తానౌను విశ్వదాభిరామ వినురవేమ చంపదగిన శతృవు తనచేత చిక్కెనేని కీడు చేయరాదు పొసగ మేలు చేసి పొమ్మనుటే మేలు విశ్వదాభిరామ వినురవేమ 

6.కారల్ మార్క్స్ ( 1818 - 1883 )

"తత్వవేత్తలు ప్రపంచాన్ని పరిపరి విధాల నిర్వచించారు. కావలసింది దాన్ని మార్చడం " .సోషలిస్టు విప్లవం తీసుకురాగలిగింది కార్మికవర్గం మాత్రమే.నడచిన చరిత్ర యావత్తు వర్గ పోరాటాల చరిత్రే.మానవాళిని దోపిడీనుండి విముక్తి చేసే కర్తవ్యానికి శ్రామికవర్గాన్ని సమాయత్తం చేయాలి ! పీడనను , ఆకలిమంటలను , యుధ్దాన్ని నిర్మూలించాలి .శతాబ్దాల క్రమంలో "పెట్టుబడి" ఎలాగుపడిందీ,పెంపొందిందీ కారల్ మార్క్స్వవర్ణించాడు. "నఖశిఖ పర్యంతం,దాని ప్రతి అణువు రుధిరంతో తడిసి " పుట్టిందన్నాడు .( దాస్ క్యాపిటల్ ) వ్యక్తిగత ఆస్తి ప్రసక్తిలేని సమాజంలో మాత్రమే దారిద్ర నిర్మూలన సాధ్యమని ఎంగెల్స్ సూత్రీకరించాడు.ఈనాటి పెట్టుబడిదారులు సమకూర్చుకున్న సంపదలు - బానిసలు యజమానులు లేదా ఫ్యూడల్ ప్రభువులు అర్ధబానిసల శ్రమను దోచుకొని గడించినదానికన్నా భిన్నమేంకాదు . ఈ రకరకాల దోపిడీల మధ్య వ్యత్యాసం తిఫలమివ్వకుండా శ్రమను కొల్లగొట్టే విధానంలో తేడా మాత్రమే .ఈనాటి బూర్జువా సమాజం లోగడ వున్న వాటికన్నా మెరుగైందేమీకాదు .అపార జనసందోహాన్ని అత్యల్పసంఖ్యాకులు దోచుకునేందుకు అవకాశమిస్తున్న మహా భీకర వ్యవస్థ ఇది .

7.ఫ్రౌయిడ్ - (1856 - 1939) మనోవిశ్లేషణ(psychoanalysis)

Sigmund Freud, (born May 6, 1856, Freiberg, Moravia, Austrian Empire—died Sept. 23, 1939, London, Eng.), Austrian neuropsychologist, founder of psychoanalysis, and one of the major intellectual figures of the 20th century. Trained in Vienna as a neurologist, Freud went to Paris in 1885 to study with Jean-Martin Charcot, whose work on hysteria led Freud to conclude that mental disorders might be caused purely by psychological rather than organic factors. Returning to Vienna (1886), Freud collaborated with the physician Josef Breuer (1842–1925) in further studies on hysteria, resulting in the development of some key psychoanalytic concepts and techniques, including free association, the unconscious, resistance (later defense mechanisms), and neurosis. In 1899 he published The Interpretation of Dreams, in which he analyzed the complex symbolic processes underlying dream formation: he proposed that dreams are the disguised expression of unconscious wishes. In his controversial Three Essays on the Theory of Sexuality (1905), he delineated the complicated stages of psychosexual development (oral, anal, and phallic) and the formation of the Oedipus complex. During World War I, he wrote papers that clarified his understanding of the relations between the unconscious and conscious portions of the mind and the workings of the id, ego, and superego. Freud eventually applied his psychoanalytic insights to such diverse phenomena as jokes and slips of the tongue, ethnographic data, religion and mythology, and modern civilization. Works of note include Totem and Taboo (1913), Beyond the Pleasure Principle (1920), The Future of an Illusion (1927), and Civilization and Its Discontents (1930). Freud fled to England when the Nazis annexed Austria in 1938; he died shortly thereafter. Despite the relentless and often compelling challenges mounted against virtually all of his ideas, both in his lifetime and after, Freud has remained one of the most influential figures in contemporary thought.

8.LENIN 

(Lenin the theory of imperialism)

( Imperialism, the Highest Stage of Capitalism )

NAME: Vladimir Lenin

OCCUPATION: Political Leader, Political Scientist, Journalist

BIRTH DATE: April 10, 1870

DEATH DATE: January 21, 1924

EDUCATION: Kazan University

PLACE OF BIRTH: Simbirsk, Russia

PLACE OF DEATH: Gorki, Russia

ORIGINALLY: Vladimir Ilich Ulyanov Vladimir Lenin founded the Russian Communist Party, led the Bolshevik Revolution and was the architect of the Soviet state. He was the posthumous source of “Leninism,” the doctrine codified and conjoined with Marx’s works by Lenin’s successors to form Marxism-Leninism, which became the Communist worldview. He has been regarded as the greatest revolutionary leader and thinker since Marx.

Lenin and the theory of imperialism

Thu, 19/03/2009 - 01:51

More than half a million children have died in Iraq since 1990 as a result of United Nations' sanctions. Millions are dying in Africa because of a lack of drugs to fight AIDS. Pro-independence supporters are shot dead in the streets in East Timor with arms sold to Indonesia under New Labour's ethical foreign policy. This is the world at the end of the twentieth century.

Marxists call the world system that has dominated this century imperialism. It was Vladimir Lenin who analysed developments within capitalism in his pamphlet, Imperialism, the Highest Stage of Capitalism, published in 1916. He sought to explain the causes of the first world war, which was then raging, as being rooted within the stage of development that capitalism had reached rather than as a result of the policies of governments or the "accidents" of history.

Lenin argued that twentieth century capitalism was no longer dominated by individual capitalists operating in a market ruled by free competition. Instead, there had been a massive growth in monopolies - huge corporations cornering the market and dominating it.

Monopolies were formed through the concentration of production in ever larger enterprises, through merger or buying up of competitors. This concentration often coincides with combination, that is the grouping together in a single enterprise of several different branches of industry e.g. a large steel plant that smelts iron ore, converts pig iron into steel, then rolls the steel into plate.

The endless push to maximise profit drives the capitalist to concentrate and combine, and so dominate more of the market. If a capitalist buys up or develop industries that provide raw materials or further processes products (combination) initial costs are cut so more profit is extracted from the finished goods. Once started this process is inexorable and the concentration of enterprises becomes so great that no competitors are left and the capitalist has a monopoly.

Lenin believed the end of free competition and its replacement with the rule of monopolies was largely completed by the beginning of the twentieth century. Yet it originated in the 1860s when free competition reached its peak. Capitalists began to see the advantages of monopolies and cartels (monopolists joining forces on an international basis - also known as trusts) to reap greater profits from the booms and survive the slumps.

After the relatively long boom at the end of the nineteenth century and the crisis of 1900-1903, monopolies and cartels were established as "one of the foundations of economic life". In the US in 1904, 1.1 per cent of businesses were responsible for half of all production.

Lenin wrote: "Capitalism in its imperialist stage leads right up to the most comprehensive socialisation of production; it drags the capitalists, against their will and consciousness, into some sort of a new social order, a transitional one from complete free competition to complete socialisation."

But while "production becomes social... appropriation remains private. The social means of production remain the private property of a few."

The privileged position of the monopolies leads to a greater and greater contradiction between their advanced development and the lack of development of other sections of industry. The drive for domination leads inevitably to conflict and crises.

The tendency to concentrate is also apparent within finance capital. The banks developed from being "middlemen" used by the capitalists into powerful monopolies themselves, controlling the money capital of businesses, large parts of the means of production and the sources of raw materials nationally and abroad. They achieved this by directly annexing other banks and making them into their branches and indirectly by acquiring holdings and shares in banks and businesses.

The last years of the nineteenth century and the beginning of the twentieth saw massive expansion in the network of banks, their rapid concentration and a huge growth in their turnover. By 1909 the three big Paris banks had 1,229 branches in France and the number of accounts of the Credit Lyonnais had risen from 28,535 in 1875 to 653,539 in 1912.

From carrying out technical operations the banks had come into their own, the enormous scale of their dealings meant, said Lenin, that "a handful of monopolists subordinate to their will all the operations both commercial and industrial, of the whole of capitalist society; for they obtain the opportunity – by means of their banking connections, their current accounts and other financial operations – first, to ascertain exactly the financial position of the various capitalists, then to control them, to influence them by restricting or enlarging, facilitating or hindering credits, and finally entirely determine their fate, determine their income, deprive them of capital, or permit them to increase their capital rapidly and to enormous dimensions etc."

They become the "common bookkeepers" of the whole capitalist class, organised and socialised in the same way as industry. Through the acquisition of shares and holdings in industry and through the appointment of bank and industry directors onto each others boards, the merging or union of the capital of industry and the banks progresses even further.

Added to this is the role of state officials and ex-state officials on the boards of banks and industry, creating a direct means for the banks and industry to gain political influence. By the turn of the century this process had resulted in domination of finance capital and the financial oligarchy that oversees it.

The dominance of the financial oligarchy also means the dominance of a handful of "financially powerful states". At the time Lenin was writing, the old capitalist countries of Britain and France and the new rapidly expanding capitalist countries of Germany and the United States owned 80 per cent of the worldâs finance capital between them.

These few rich countries accumulated capital in gigantic proportions and consequently sought means of making greater profits from this capital. Commodities had long been exported but the rise of finance capital saw the concurrent rise in the export of capital (loans and investment) itself both within undeveloped parts of Europe and the colonial world. The advantages are clear: profits are high because of the scarce capital already there, the cheap land and raw materials, and low wages of the workers. Money can be made from servicing loans, from commercial treaties, from requiring the debtor country to use your country for orders, contracts etc. And all the profits can be repatriated back to the imperialist country itself.

The imperialist nation states had by 1900 completed the seizure of all of the territories on the planet ö either directly by colonial rule or indirectly by tying countries into economic subservience while formally observing their independence (semi-colonies) as with Argentina, which was dominated by Britain because of the huge amount of British capital invested there.

Lenin argued that imperialism would not lead to stability but to increasing instability, and a greater tendency towards war and economic crises. The rival imperialist powers would fight over the division and re-division of the world. The history of the twentieth century has tragically proved him to be correct.

The division of the world was about obtaining profits, not promoting world harmony. The divisions were according to relative strength, resting on relative capital ö there was no virgin territory or market left, so instead of division, the cartels and imperialist nations would have to resort to re-division to increase their share, leading to instability and even war.

Overall Lenin predicted a tendency of the imperialist nations to become ever more parasitic on the rest of the world ö usurers, loan sharks, bullying less powerful nations to give up their goods and raw materials.

Despite their enormous power and influence "finance capital and the trusts do not diminish but increase the differences in the rate of growth of the various parts of the world economy". This creates massive contradictions and tensions around the globe, and for all the incredible advances in productive forces we have seen this century, imperialism has not even come close to solving those contradictions – as the 31 wars that took place last year alone prove.

Lenin's words, written during the first imperialist war are as true as ever: "what means other than war could there be under capitalism of removing the disparity between the development of productive forces and the accumulation of capital on the one side, and then division of colonies and "spheres of influence" for capital on the other?"

What does imperialism mean for the world working class? Exploitation, oppression and misery. Imperialism as an economic system relies on the exploitation of the non-imperialist world: colonies in Lenin's day, semi colonies today.

Imperialism also played a role in keeping the working class in the imperialist countries in check. As arch-imperialist Cecil Rhodes admitted in 1895:

"The Empire is a bread and butter question. If you want to avoid civil war, you must become imperialists."

In other words British bosses could deploy the greater profits made as a result of imperialism (super profits) to stop revolution at home. A section of the working class could be "bought off" (at least temporarily) with some of these super profits. As well as higher wages and better terms and conditions for this layer of workers ö the labour aristocracy ö improvements in sanitation, lighting and housing benefited the mass of workers.

The bitter legacy of this exploitation of the colonies and semi-colonies is not only the enduring poverty and oppression that blights Africa, Latin America and Asia, but the racism that was used to ideologically justify the subjugation of millions upon millions of people. The beginning of the imperialist age saw a huge rise in rabid nationalism, militarism and the first anti-immigration laws.

None of this means that the workers of the imperialist heartlands are lost forever to the cause of socialism. Every crisis forces the capitalists to turn on the working class ö including the aristocracy of labour. Every struggle contains the potential for generating the solidarity and class consciousness that undermine all divisions inside the working class, including racism. And, because of the very nature of the imperialist system ö characterised by war and crisis, the likelihood for such struggles increases.

Indeed, here was the final element of Lenin's theory of imperialism ö namely that it opened up an epoch of wars and revolutions. He was right. The list of revolutions this century is enormous, stretching from Russia in 1905 to Indonesia in 1998. Those revolutions are as much a part of the imperialist epoch as war and economic crisis. And those revolutions hold the key to overthrowing the imperialist world order. The question becomes: can revolutionary socialists win leadership of the masses in order to push those revolutions towards a final victory against capitalism? For Lenin the age of imperialism made the need for revolutionary internationalism literally a matter of life and death for the workers of the world. And so it remains for us today

9.STALIN 

(Stalin's Legacy of Statelessness)

Joseph Stalin (1879-1953)

Stalin's Legacy of Statelessness

ByArthur C. Helton. Arthur C. Helton, a lawyer, is director of migration programs at the Open Society Institute in New York.JUNE 5, 1996

The plight of southern Georgia's Meshketian minority illustrates the misery experienced by millions of displaced people in the former Soviet Union. Forcibly deported from Georgia to Central Asia by Joseph Stalin in 1944, they were subsequently evacuated from Uzbekistan by Soviet troops in 1989 when ethnic tension flared there. Today, hundreds of thousands of Meshketians reside unlawfully as "stateless persons" in other countries of the Commonwealth of Independent States, unable to secure basic rights despite the adoption of laws intended to protect them.

And the Meshketians are not alone. More than 9 million refugees, internally displaced persons, repatriates, deported peoples, ecological migrants, and others from across the former Soviet Union have been uprooted since 1989, according to the United Nations High Commissioner for Refugees. This figure does not include millions of others in the region who have migrated for economic reasons.

Moreover, about 70 million former Soviet citizens live beyond the borders of the country of their ethnic origin. At least 20 million ethnic Russians live outside the Russian Federation, and more than 26 million non-Russians live in Russia. Given these demographics, the potential for further dislocations in the region is immense. Although the majority of these people are unlikely to move suddenly, the conditions that give rise to dislocations, including armed conflicts, human rights violations such as ethnic cleansing, economic underdevelopment, environmental disasters, and general failures of governance are increasingly endemic in the region.

Recommended: Could you pass a US citizenship test?

Clearly, a systematic effort by the international community is required to address this crisis. Representatives of 77 governments and 27 international organizations met in Geneva during May to formulate a strategy. But the program of action adopted at Geneva is a lackluster wish list of general objectives, minus concrete projects or specific legal obligations to help prevent forced migration.

It declares, for example, that commonwealth states are "encouraged" to sign international refugee treaties and "should facilitate" the repatriation of deported peoples, such as the Meshketians. By omitting concrete commitments, the international community misses an important opportunity to promote the development of open societies in the region - perhaps the best strategy to prevent future causes of forced migration.

One such lost opportunity is the conference's failure to design legal protections for the roughly 500,000 people displaced by war in Chechnya. Existing international-refugee treaties limit coverage to refugees who are abroad with a "well-founded" fear of individualized persecution upon return. But the magnitude and nature of displacements caused by various conflicts in the former Soviet Union demand a broader concept that addresses existing realities in post-Soviet Eurasia.

Western European and other states, reluctant to create openings for criticism of their own restrictive asylum regimes, opposed the inclusion of a broadened refugee definition in the కాన్ఫరెన్స్

10. మావో

Here’s an overview of the transition from Abraham to Jesus in Telugu, highlighting the key historical and biblical elements:

1. అబ్రహాము (సుమారు 2000 BCE)

చారిత్రక సందర్భం: అబ్రహాము ఇజ్రాయేలీయుల, ఇష్మాయేలీయుల, ఎడోమీయుల, మరియు మిడియన్ ప్రజల తాతగా పరిగణించబడతాడు. మసోపొటామియాలో వివిధ నగర-రాజ్యాలు వృద్ధి చెందుతున్న సమయంలో ఆయన జీవించాడు.

బైబ్లికల్ ప్రాముఖ్యత:

దైవం తో ఒప్పందం: హిబ్రూ బైబల్లో (ఆధారంగా ఆదికాండంలో) దేవుడు అబ్రహాముతో ఒప్పందం కుదుర్చుకుని, ఆయనకు అనేక వంశాలు మరియు కానాను భూమిని ప్రసాదిస్తానని చెప్పాడు. ఈ ఒప్పందం దేవుడు మరియు అబ్రహాముని వంశాల మధ్య ప్రత్యేక సంబంధాన్ని ప్రారంభిస్తుంది.

నమ్మకం: అబ్రహాము విశ్వాసానికి నమూనాగా చిత్రితుడవుతాడు, దేవుని ఆజ్ఞను పరిగణనలోకి తీసుకొని తన కుమారుడు ఐసాకు బలిపీఠం వద్ద బలిగా నిస్క్రమించేందుకు సిద్ధమైన సందర్భంలో.

2. ఇజ్రాయెల్ అభివృద్ధి (సుమారు 1300–1000 BCE)

మోషే: ఇజ్రాయేలీయులను ఈజిప్టు బంధనంతో నుండి విడిపించటం మరియు సైనాయ్ పర్వతంలో చట్టాన్ని పొందటం (ఎక్సోడస్ 20).

ఇజ్రాయెల్ రాజ్యం: సౌల్, డేవిడ్ మరియు సొలమన్ నాటి సాయంతో సంఘటిత రాజ్యమును స్థాపించడం (సుమారు 1020–930 BCE), ప్యాలెస్టైనాలో మొదటి ఆలయం నిర్మాణం.

3. ప్రవక్తలు మరియు బంధన కాలం (సుమారు 800–500 BCE)

ప్రవక్తలు: ఇసయా, యిర్మియా మరియు ఈజీకియెల్ వంటి వ్యక్తులు, ప్రజలను పునఃప్రారంభించేందుకు మరియు దేవుని ఒప్పందానికి విశ్వాసం వహించేందుకు పిలుస్తున్నారు, మెస్సీయ గురించి అభిప్రాయాలను వ్యక్తపరచడం.

బంధన కాలం: బాబులియన్ స్వాధీనం ఇజ్రాయేలును స్వాధీనం చేసుకోవడంతో జెరూసలేం మరియు మొదటి ఆలయం 586 BCE లో ధ్వంసం, ఇది బాబులియన్ బంధనానికి దారితీసింది. ఈ కాలం యూదుల ప్రాముఖ్యత మరియు విశ్వాసానికి పునాదిగా మారింది.

4. రెండవ ఆలయం కాలం (516 BCE–70 CE)

బంధనము నుండి తిరిగి రావడం: బాబులియన్ స్వాధీనంలో యూదులు తిరిగి జెరూసలేం చేరి, రెండవ ఆలయాన్ని (సెకండ్ టెంపుల్) పునర్నిర్మించారు.

మెస్సీయ ప్రవృత్తులు: ఈ కాలంలో వివిధ యూదీ సమూహాలు ఉత్పన్నమయ్యాయి, వాటి అభిప్రాయాలు మెస్సీయ ప్రభావాలు మరియు ఆశలు పై ఆధారపడి ఉంటాయి.

5. యేసు నజరేయుడు (సుమారు 4 BCE–30/33 CE)

చారిత్రక సందర్భం: యేసు రోమన్ల పంచాయతీ యొక్క యూజరంగం లో జన్మించాడు. ఆయన జీవితం మరియు మినిస్ట్రి రాజకీయ సంక్షోభం మరియు మెస్సీయ పై వివిధ ఆశల నేపథ్యంలో జరిగింది.

బైబ్లికల్ ప్రాముఖ్యత:

మినిస్ట్రి: యేసు తన మినిస్ట్రిని ప్రారంభించాడు, దేవుని రాజ్యాన్ని గురించి ఉపదేశించి, ప్రేమ, క్షమ, మరియు పునఃప్రారంభం పై ప్రత్యేకంగా పాఠాలు ఇచ్చాడు (మత్తయి, మార్కు, లూకా, యోహాను గospels లో నమోదు).

మరణం మరియు పునరుత్థానం: యేసు క్రుసిఫికేషన్ జరిగింది, ఇది క్రైస్తవులు ఆవిర్భవించిన మాసీ దారితీసిన సంఘటన. ఆయన పునరుత్థానం, పాపం మరియు మరణానికి విజయాన్ని సూచిస్తుంది, ఇది క్రైస్తవ విశ్వాసానికి కేంద్రం.

సంక్షేపం

అబ్రహాము నుండి యేసు వరకు, ఈ చారిత్రిక మరియు దైవిక పఠనం, యూదీ మరియు క్రైస్తవ పాఠ్యాలలో ఆధ్యాత్మిక మార్గాన్ని చూపిస్తుంది. ఈ పాఠ్యాన్ని తెలుసుకోవడం, క్రైస్తవ సాంప్రదాయంలో పునాది మరియు సంస్కృతి యొక్క మూలాలు అర్థం చేసుకోవడంలో సహాయపడుతుంది.

The blog by Ramamohan Chinta covers a variety of topics, including reflections on human relations and personal growth. It includes historical accounts such as the life of Buddha and insightful quotes from spiritual texts like the Bhagavad Gita. The blog also delves into scientific phenomena, such as comets, and emphasizes the significance of knowledge in combating ignorance.

For more details, you can visit the blog directly: Ramamohan Chinta's Blog.

CONCEPT ( development of human relations and human resources )

05.కవితలు

నాకవితలు by Ch.RamaMohan,BA.,

మొక్కను యెంచి పెంచ మహిని

మానౌను మంచి చేయు బహుగా

ప్రకృతి మెచ్చు ప్రాణవాయువు నిచ్చు

విన్న వించ మంచి  విపుల బాల

[04/04, 12:56] Ch RAMAMOHAN:

చదువుల బడి అమ్మఒడి

గురువు మీద గురి

బ్రతుకు పడవను చేర్చు దరి

విన్న వించ మంచి విపుల బాల

***

సమత పంచలేని వాడు

మమత పంచలేడు

మమత పంచలేనివాడు

మహిని లేడు ఉన్నా లేనివాడే

విన్న వించ మంచి విపుల బాల

***

ఓటు

వేస్తారు ఇస్తే నోటు

చేస్తుంది దేశానికి ఎంతో చేటు

ప్రజాస్వామ్యానికి వేస్తుంది వేటు

విన్న వించ మంచి విపుల బాల

***

గ్రామాలు

 గిట్టుబాటు ధరల్లేని సేద్యాలు

 ప్రకృతి వైపరీత్యాలతో 

 పండని పంటలు

 నిండని కడుపులు

 పట్టని ప్రభుత్వాలు

 మేలుకొనేదెప్పుడో గ్రామాలు

***

నిన్నటి జీవితం మరపు,

రేపటి జీవితం తలపు,

నేటి జీవితం మలుపు 

బుద్ధం శరణం గచ్చామి

-చింతా 

**నా కవిత**

బుద్దుడు

ప్రతీత్య సమోత్పదం మని

సకలం

 పరిత్యజించిన

సోక్రటిస్

సత్య శోధన కై

హలం గ్రహించిన

స్పోర్టకస్ తిరుగుబాటుతో 

చరిత్రకు

పాఠాలు నేర్పిన

జీసస్

వీరు ఎమి చేయుచున్నారో

వీరు ఎరుగరని

సిలువను

రక్తసిక్తం చేసిన

వేమన

భావ విప్లవానికే 

భాష్యం చెప్పిన

ఫ్రాయిడ్ 

మానసిక ఋగ్మతలను

 పటాపంచలు చేసిన

మార్క్స్ చరిత్ర గతిని

నిర్దేశించిన

లెనిన్

పెట్టుబడిదారుల

గుట్టు విప్పిన (సామ్రాజ్యవాదం)

స్టాలిన్

Stateless country

అని ఉటంకించిన

మావో

సాంస్కృతిక

విప్లవావసరాన్ని తెలిపిన

అంబేద్కర్ భరత దేశ

జాతిని నీతిని నిలిపిన

వారు తాత్వికులు

చరిత్రగతిని నిర్దేశించారు

సమాజం వసుదైక

కుటుంబం యొక్క నమూనా

వారు సమాజంతో మమేకమై

కాలాచక్ర పరిధిని దాటి

ఆలోచించారు

సమాజానికి

నూతనమార్గాన్ని నిర్దేశించారు

శ్రీ శ్రీ

మహాకవి మరణించలేదు - నాహృదిలో ఉదయించినాడు

కూలివాని గుండెలొ ఆవేదన ఉందని

కార్మికుని కడుపులో ఆకలి రగిలందని

కలంపట్టి వ్రాసిన మాకవి మహాకవి శ్రీ శ్రీ

మహాకవి మరణించలేదు - నాహృదిలో ఉదయించినాడు

దోపిడిదారుల దురంతాలు సాగవని

పీడకుల పాలన మాకిక వద్దని

గళం ఎత్తిపాడిన మాకవి మహాకవి శ్రీ శ్రీ

మహాకవి మరణించలేదు - నాహృదిలో ఉదయించినాడు

దగాపడ్డ తమ్ములార ఏకంకండని

మోసపోక యికనైనా మేలుకొండని

మాకు పిలుపునిచ్చిన మాకవి మహాకవి శ్రీ శ్రీ

మహాకవి మరణించలేదు - నాహృదిలో ఉదయించినాడు

***

తెలుగు వెలుగు 
సౌరభ సుమమాల
కోమల విరిబాల
సోభిల్లు తెలుగు

 సుమధుర రసాల

చల్లని వెన్నెల 
నా భావనమ్మ

సంస్కృతము లేక తెలుగు లేదు
పారసికము పట్టు వదల లేదు
ఆంగ్లము వల్ల తెనుగు మనలేదు
నా భావనమ్మ

తెలుగేది
వెలుగేది
తెలుగుజాతికి దారేది

చేతిలో కప్పు cup
ఇంటిపైకప్పు
తెలుగేదొ చెప్పు

తెలుగు జల్లెడ జర ౙ
చందమామ చర ౘ
రంపము బండి ర ఱ
లేదు నా భావనమ్మ

CONCEPT ( development of human relations and human resources )

04.లెనిన్ : చారిత్రిక గతిని నిర్దేశించిన తాత్వికులు

       సమాజం వసుదైకకుటుంబం నమూన. తాత్వికులు సమాజం తో మమేకమై వారి కాలచక్రపరిధిని దాటి ఆలోచించారు . సమాజానికి 

నూతనమార్గాన్ని నిర్దేశించారు .

Chinta Ramamohan

"There are no facts, only interpretations."- Friedrich Nietzsche (1844-1900)

అజ్ఞానపు టంధయుగంలొ ఆకలిలొ,ఆవేశంలో తెలియని ఏ తీవ్రశక్తులో నడిపిస్తే నడిచి మనుష్యులు అంతా తమప్రయోజకత్వం తామేభువికధినాధులమని స్థాపించిన సామ్రాజ్యాలునిర్మించిన క్రుత్రిమ చట్టాలు ఇతరేతర శక్తులు లేస్తే పడిపోయెను పెకమేడలై పరస్పరం సంఘర్షించినశక్తులతో చరిత్ర పుట్టెను.

***

నేను సైతం ప్రపంచానికి సమిధనొక్కటి ఆహుతిచ్చాను

నేను సైతం విశ్వ వ్రుష్టికి అశృఉవొక్కటి ధారవోసాను

నేను సైతం భువన ఘోషకు వెర్రి గొంతుక పిచ్చి మొసానూ

***

8.LENIN 

(Lenin the theory of imperialism)

( Imperialism, the Highest Stage of Capitalism )

NAME: Vladimir Lenin

OCCUPATION: Political Leader, Political Scientist, Journalist

BIRTH DATE: April 10, 1870

DEATH DATE: January 21, 1924

EDUCATION: Kazan University

PLACE OF BIRTH: Simbirsk, Russia

PLACE OF DEATH: Gorki, Russia

ORIGINALLY: Vladimir Ilich Ulyanov Vladimir Lenin founded the Russian Communist Party, led the Bolshevik Revolution and was the architect of the Soviet state. He was the posthumous source of “Leninism,” the doctrine codified and conjoined with Marx’s works by Lenin’s successors to form Marxism-Leninism, which became the Communist worldview. He has been regarded as the greatest revolutionary leader and thinker since Marx.

Lenin and the theory of imperialism

Thu, 19/03/2009 - 01:51

More than half a million children have died in Iraq since 1990 as a result of United Nations' sanctions. Millions are dying in Africa because of a lack of drugs to fight AIDS. Pro-independence supporters are shot dead in the streets in East Timor with arms sold to Indonesia under New Labour's ethical foreign policy. This is the world at the end of the twentieth century.

Marxists call the world system that has dominated this century imperialism. It was Vladimir Lenin who analysed developments within capitalism in his pamphlet, Imperialism, the Highest Stage of Capitalism, published in 1916. He sought to explain the causes of the first world war, which was then raging, as being rooted within the stage of development that capitalism had reached rather than as a result of the policies of governments or the "accidents" of history.

Lenin argued that twentieth century capitalism was no longer dominated by individual capitalists operating in a market ruled by free competition. Instead, there had been a massive growth in monopolies - huge corporations cornering the market and dominating it.

Monopolies were formed through the concentration of production in ever larger enterprises, through merger or buying up of competitors. This concentration often coincides with combination, that is the grouping together in a single enterprise of several different branches of industry e.g. a large steel plant that smelts iron ore, converts pig iron into steel, then rolls the steel into plate.

The endless push to maximise profit drives the capitalist to concentrate and combine, and so dominate more of the market. If a capitalist buys up or develop industries that provide raw materials or further processes products (combination) initial costs are cut so more profit is extracted from the finished goods. Once started this process is inexorable and the concentration of enterprises becomes so great that no competitors are left and the capitalist has a monopoly.

Lenin believed the end of free competition and its replacement with the rule of monopolies was largely completed by the beginning of the twentieth century. Yet it originated in the 1860s when free competition reached its peak. Capitalists began to see the advantages of monopolies and cartels (monopolists joining forces on an international basis - also known as trusts) to reap greater profits from the booms and survive the slumps.

After the relatively long boom at the end of the nineteenth century and the crisis of 1900-1903, monopolies and cartels were established as "one of the foundations of economic life". In the US in 1904, 1.1 per cent of businesses were responsible for half of all production.

Lenin wrote: "Capitalism in its imperialist stage leads right up to the most comprehensive socialisation of production; it drags the capitalists, against their will and consciousness, into some sort of a new social order, a transitional one from complete free competition to complete socialisation."

But while "production becomes social... appropriation remains private. The social means of production remain the private property of a few."

The privileged position of the monopolies leads to a greater and greater contradiction between their advanced development and the lack of development of other sections of industry. The drive for domination leads inevitably to conflict and crises.

The tendency to concentrate is also apparent within finance capital. The banks developed from being "middlemen" used by the capitalists into powerful monopolies themselves, controlling the money capital of businesses, large parts of the means of production and the sources of raw materials nationally and abroad. They achieved this by directly annexing other banks and making them into their branches and indirectly by acquiring holdings and shares in banks and businesses.

The last years of the nineteenth century and the beginning of the twentieth saw massive expansion in the network of banks, their rapid concentration and a huge growth in their turnover. By 1909 the three big Paris banks had 1,229 branches in France and the number of accounts of the Credit Lyonnais had risen from 28,535 in 1875 to 653,539 in 1912.

From carrying out technical operations the banks had come into their own, the enormous scale of their dealings meant, said Lenin, that "a handful of monopolists subordinate to their will all the operations both commercial and industrial, of the whole of capitalist society; for they obtain the opportunity – by means of their banking connections, their current accounts and other financial operations – first, to ascertain exactly the financial position of the various capitalists, then to control them, to influence them by restricting or enlarging, facilitating or hindering credits, and finally entirely determine their fate, determine their income, deprive them of capital, or permit them to increase their capital rapidly and to enormous dimensions etc."

They become the "common bookkeepers" of the whole capitalist class, organised and socialised in the same way as industry. Through the acquisition of shares and holdings in industry and through the appointment of bank and industry directors onto each others boards, the merging or union of the capital of industry and the banks progresses even further.

Added to this is the role of state officials and ex-state officials on the boards of banks and industry, creating a direct means for the banks and industry to gain political influence. By the turn of the century this process had resulted in domination of finance capital and the financial oligarchy that oversees it.

The dominance of the financial oligarchy also means the dominance of a handful of "financially powerful states". At the time Lenin was writing, the old capitalist countries of Britain and France and the new rapidly expanding capitalist countries of Germany and the United States owned 80 per cent of the worldâs finance capital between them.

These few rich countries accumulated capital in gigantic proportions and consequently sought means of making greater profits from this capital. Commodities had long been exported but the rise of finance capital saw the concurrent rise in the export of capital (loans and investment) itself both within undeveloped parts of Europe and the colonial world. The advantages are clear: profits are high because of the scarce capital already there, the cheap land and raw materials, and low wages of the workers. Money can be made from servicing loans, from commercial treaties, from requiring the debtor country to use your country for orders, contracts etc. And all the profits can be repatriated back to the imperialist country itself.

The imperialist nation states had by 1900 completed the seizure of all of the territories on the planet ö either directly by colonial rule or indirectly by tying countries into economic subservience while formally observing their independence (semi-colonies) as with Argentina, which was dominated by Britain because of the huge amount of British capital invested there.

Lenin argued that imperialism would not lead to stability but to increasing instability, and a greater tendency towards war and economic crises. The rival imperialist powers would fight over the division and re-division of the world. The history of the twentieth century has tragically proved him to be correct.

The division of the world was about obtaining profits, not promoting world harmony. The divisions were according to relative strength, resting on relative capital ö there was no virgin territory or market left, so instead of division, the cartels and imperialist nations would have to resort to re-division to increase their share, leading to instability and even war.

Overall Lenin predicted a tendency of the imperialist nations to become ever more parasitic on the rest of the world ö usurers, loan sharks, bullying less powerful nations to give up their goods and raw materials.

Despite their enormous power and influence "finance capital and the trusts do not diminish but increase the differences in the rate of growth of the various parts of the world economy". This creates massive contradictions and tensions around the globe, and for all the incredible advances in productive forces we have seen this century, imperialism has not even come close to solving those contradictions – as the 31 wars that took place last year alone prove.

Lenin's words, written during the first imperialist war are as true as ever: "what means other than war could there be under capitalism of removing the disparity between the development of productive forces and the accumulation of capital on the one side, and then division of colonies and "spheres of influence" for capital on the other?"

What does imperialism mean for the world working class? Exploitation, oppression and misery. Imperialism as an economic system relies on the exploitation of the non-imperialist world: colonies in Lenin's day, semi colonies today.

Imperialism also played a role in keeping the working class in the imperialist countries in check. As arch-imperialist Cecil Rhodes admitted in 1895:

"The Empire is a bread and butter question. If you want to avoid civil war, you must become imperialists."

In other words British bosses could deploy the greater profits made as a result of imperialism (super profits) to stop revolution at home. A section of the working class could be "bought off" (at least temporarily) with some of these super profits. As well as higher wages and better terms and conditions for this layer of workers ö the labour aristocracy ö improvements in sanitation, lighting and housing benefited the mass of workers.

The bitter legacy of this exploitation of the colonies and semi-colonies is not only the enduring poverty and oppression that blights Africa, Latin America and Asia, but the racism that was used to ideologically justify the subjugation of millions upon millions of people. The beginning of the imperialist age saw a huge rise in rabid nationalism, militarism and the first anti-immigration laws.

None of this means that the workers of the imperialist heartlands are lost forever to the cause of socialism. Every crisis forces the capitalists to turn on the working class ö including the aristocracy of labour. Every struggle contains the potential for generating the solidarity and class consciousness that undermine all divisions inside the working class, including racism. And, because of the very nature of the imperialist system ö characterised by war and crisis, the likelihood for such struggles increases.

Indeed, here was the final element of Lenin's theory of imperialism ö namely that it opened up an epoch of wars and revolutions. He was right. The list of revolutions this century is enormous, stretching from Russia in 1905 to Indonesia in 1998. Those revolutions are as much a part of the imperialist epoch as war and economic crisis. And those revolutions hold the key to overthrowing the imperialist world order. The question becomes: can revolutionary socialists win leadership of the masses in order to push those revolutions towards a final victory against capitalism? For Lenin the age of imperialism made the need for revolutionary internationalism literally a matter of life and death for the workers of the world. And so it remains for us today

CONCEPT ( development of human relations and human resources )