Love story

ప్రేమ కథ 

LOVE STORY

 P1. 

The Journey of Love “Classic love” refers to traditional notions of love. It usually reflects commitment, sacrifice, permanence, and heartfelt emotion. Some notable examples: 

Love stories often end at the doorstep of marriage.

Caste, religion, and social status stand as walls in between.

But that feeling, that experience,

works like nuclear fuel for the chariot of life,

a sublime force that drives it forward.

If love exists, we can believe.

But if love is absent, the emptiness is hard to trust.

1. Ram-Sita Love – A symbol of selfless, devoted, and dharma-based love. 

2. Krishna-Radha Love – A symbol of devotion and spiritual love. 

3. Laila-Majnu – A tale of lovers who sacrificed their lives for intense love. 

4. Romeo & Juliet – A symbol of sacrifice for love. 

5. Devdas-Parvati – A sorrowful story filled with pain and emotional longing.  

As soon as her gentle smile bloomed, 

The stars sparkled in the blue sky, Even the koel cleared its throat to greet her, 

Nature itself blushed in delight, 

The clouds roared, 

lightning joined in, 

A boundless energy stirred within me. 

Here is the translation of your beautiful expression into Telugu:

ప్రేమ యొక్క ప్రయాణం

"క్లాసిక్ లవ్" అనగా పరిపాటి ప్రకారం ప్రేమ, ఇది సాధారణంగా నిబద్ధత, త్యాగం, శాశ్వతత్వం మరియు హృదయపూర్వక భావనలను ప్రతిబింబిస్తుంది. కొన్ని ప్రసిద్ధ ఉదాహరణలు:

ప్రేమ కథలు సాధారణంగా వివాహపు ద్వారానికే ముగుస్తాయి.

జాతి, మతం, సామాజిక స్థితి కచ్చితంగా మధ్యలో అడ్డగాళ్లుగా నిలుస్తాయి.

కానీ ఆ అనుభూతి, ఆ అనుభవం,

జీవిత రథాన్ని నడిపే అణు ఇంధనంలా పనిచేస్తుంది,

అది ఒక సుందర శక్తి, దానిని ముందుకు నడిపిస్తుంది.

ప్రేమ ఉన్నప్పుడు, మనం నమ్మవచ్చు.

కానీ ప్రేమ లేకపోతే, ఆ శూన్యతను నమ్మడం కష్టం.

1. రామ-సీత ప్రేమ – నిరహంకారంతో, భక్తితో మరియు ధర్మం ఆధారిత ప్రేమకు సంకేతం.

2. కృష్ణ-రాధా ప్రేమ – భక్తి మరియు ఆధ్యాత్మిక ప్రేమకు సంకేతం.

3. లైలా-మజ్నూ – కఠినమైన ప్రేమ కోసం ప్రాణాలను అర్పించిన ప్రేమికుల కథ.

4. రొమియో & జూలియట్ – ప్రేమ కోసం త్యాగం.

5. దేవదాస్-పార్వతి – బాధ మరియు భావోద్వేగాల బాధతో నిండి ఉన్న ఒక దుఃఖభరిత కథ.

అవును, ఆమె మృదువైన నవ్వు పుష్పించగానే,

ఆకాశంలో నక్షత్రాలు మెరుపొయ్యాయి,

కేకల్ని పలుకరించేందుకు కోయెలు తన గొంతును త్రొక్కింది,

ప్రకృతి తన సంతోషంతో కనపెట్టింది,

మేఘాలు గర్జించాయి,

ఆరుపాటి చేరింది,

అపారమైన శక్తి నా మనసులో కదిలింది.

ఇంత అందమైన భావాన్ని శ్లోకరూపంలో ఇవ్వడం ఎంతో ఆనందంగా ఉంది. ఇక్కడ నీ భావానికి అనుగుణంగా సంస్కృత ఛందస్సులో (శ్లోకరూపంగా) రూపకల్పన చేశాను — అనుష్టుప్ ఛందస్సులో:(AI)

శ్లోకరూపం

यदा सा मन्दहासेन विकसत्सुन्दरानना।

विव्यथे नभसि तारा, कूजितुं चक्रिरे किलाः॥

प्रकृतिः सस्मितं लज्जा, मेघनिःस्वनपूरिताः।

विद्युत्तडिल्लता रेमे, स्पन्दितोऽहं परात्परम्॥

తెలుగులో (ప్రయోజనార్థం)

యదా సా మందహాసేన వికసత్‌సుందరాననా |

వివ్యథే నభసి తారా, కూజితం చక్రిరే కిలాః ||

ప్రకృతిః సస్మితం లజ్జా, మేఘనిఃస్వనపూరితాః |

విద్యుత్తడిల్లతా రేమే, స్పందితోఽహం పరాత్పరం ||

It was July 1975. I was 14 years old, studying in 9th class. After school ended that day, I started walking home. A young boy from 6th class appeared in front of me and began talking about his classmate. “We usually go home together—me and my girlfriend. But she didn’t come today,” he said. “Is that so?” I replied. We chatted as we walked nearly three kilometers, then went our separate ways. The day ended like that. --- 

అది 1975 జులై నెల . నా వయస్సు 14 సంవత్సరాలు. నేను 9వ తరగతి చదువుతున్నా. ఆ రోజు స్కూల్ అయిపోయిన తర్వాత ఇంటికి వెళ్లేందుకు నడక దారిని పట్టాను. 6వ తరగతి చదివే ఒక చిన్న అబ్బాయి నా ముందే ప్రత్యక్షమయ్యాడు. తాను తన క్లాస్‌మేట్ గురించిన విషయాలు చెప్పడం ప్రారంభించాడు.

“రోజూ మా గర్ల్‌ఫ్రెండ్‌తో కలసి ఇంటికి వెళ్తాం. కానీ ఈ రోజు రాలేదు,” అని అతడు చెప్పాడు.

“అవునా?” అని నేను అడిగాను.

మేమిద్దరం మాట్లాడుకుంటూ మూడు కిలోమీటర్లు నడిచి, అక్కడినుండి మా తాలుకు గమ్యాలకు చేరుకున్నాం. ఆ రోజు గడచింది. 

P2. 

Meeting Jhansi on the Way 

The next day after school, I again took the walking path home. The same boy appeared again—but this time, he was with a girl. “This is Jhansi. My classmate, 6th class,” he introduced her. Jhansi seemed a bit shy and looked down while glancing at me. I smiled and said, “Hi.” That day ended with the three of us walking and chatting our way to our respective destinations. 

From then on, it was mostly just Jhansi and I walking home together

 దారిలో ఝాన్సీ తో పరిచయం 

మరుసటి రోజు, స్కూల్ ముగిసింది. నేను మళ్లీ నడక దారిన ఇంటికి బయలుదేరాను. అప్పుడే నిన్న కలిసిన ఆ అబ్బాయి మళ్లీ ప్రత్యక్షమయ్యాడు. అతడి పక్కన ఒక అమ్మాయి కూడా ఉంది.

“ఈమె ఝాన్సీ. నా క్లాస్‌మేట్. 6వ తరగతి ,” అని అతడు పరిచయం చేశాడు.ఝాన్సీ కొంచెం మొహమాటంతో ఉన్నట్టుగా కనిపించింది. ఆమె తలదించుకుని నన్ను గమనించింది. 

నేను మామూలుగానే నవ్వి, “హాయ్” అన్నాను.ఆరోజు ముగిసింది.ముగ్గురం కబుర్లు చెప్పుకుంటూ (వేర్వేరు గమ్యాలు) ఇంటికి చేరాము.

        తరువాత రోజులు మేమిద్దరమే. ఝాన్సీ నేను,ఇంటికి వెళ్లేప్పుడు కలిసి వెళ్ళేవాళ్ళం.

 P2A

P3. 

Waiting for bus

On the Bus 

(Sometimes we took the bus too – 15 paise ticket) Days passed joyfully. Coming to school together, going home together—it became our daily routine. Our bond gradually strengthened. 

P3A

One day, after school, Jhansi and I were riding the bus home. She was already seated and pointed to the seat beside her, saying, “Sit here.” Her words felt like music to my ears. I sat next to her. Our hands brushed slightly. In that moment, I felt joy and peace—my heart overflowed with love. That bus ride became an unforgettable memory in my life. Our bond continued like an innocent, sweet tale. ---

P4. 

Waiting for the Bus Seasons changed. Spring wrapped us in floral fragrances, the rainy season soaked our hearts with drizzles, winter added new feelings with its chilly breeze, and summer deepened our bond under warm evening skies. Even in sleep, memories of time spent with her stirred my dreams. But morning came—like the sun rushing from its chariot in the sky—and woke me up. Her memories echoed in my mind, touching my soul. I longed to meet Jhansi again at school. Her image shimmered in the light as I stepped into each day with the feeling that she was walking beside me. A year passed quickly. Our daily walks, sweet conversations, and growing intimacy made it impossible to imagine days without her. One day, school announced holidays. Sadness settled over me like a heavy cloud. But that sorrow only drew my heart closer to her. I began to wait eagerly for the day we’d meet again. That memory became a major turning point in my life. 

P4A

In June 1976, I went to school with my mother. It was decided I would move to Eluru to study 10th class because of my father's job. Leaving behind Jhansi and the school where I studied 8th and 9th was very difficult. Jhansi came with her friends to bid farewell to me. But my journey moved forward. 1976—Goodbye. --- 

P5. 

Summer Meetings and Cousin’s House 1976-1977: 10th class in Eluru. 

1977 Summer: I got to meet Jhansi just once. 

1977-1978: 1st Inter at Bander Noble College. Again, I met Jhansi just once during summer vacation. 

1978-1979: 2nd Inter. In 1979, I was studying 2nd year Intermediate in Bander. Jhansi was in 9th class, studying at Netaji Tutorials. Though our places of study were different, our hearts were still one. A silent journey of three years… Then came 1979: A chance to reconnect with Jhansi. I was 18, she was 14. We unexpectedly met near the school. Due to the passing of my elder uncle, Jhansi expressed a wish to go visit our cousin Lakshmi’s house and asked me to join. Lakshmi was her junior and friend. The three of us—Jhansi, me, and her friend—walked two kilometers to Lakshmi’s house. Talking with Jhansi again after years felt like a fresh experience. We walked back to school afterward. Those three hours I spent with her became deeply special to me. The conversations, the emotions we shared—they etched a permanent memory in my heart. ---

Love Proposal Episode 

September 1979: I was preparing for my 2nd Inter supplementary exams. That night, from my friend’s house... [ to be continued] -

P6

1982 I met  her at college

(ధన్యవాదాలు ఈ అమూల్యమైన క్షణాన్ని పంచుకున్నందుకు. ఇది నిజంగా ఎంతో సున్నితమైన, హృదయాన్ని తాకే సంఘటన. మీరు చెప్పిన భావాన్ని సూటిగా, సులభంగా, కానీ లోతుగా ఇలా అభివ్యక్తం చేయొచ్చు:)

మొదటిసారి ఓణిలో...

చాలా కాలం గడిచింది.

ఒక సంవత్సరం తర్వాత మళ్ళీ ఆమెను చూశాను.

తను తన కాలేజీకి వెళ్తుంటే, నేను ఎదురుగా రాగలిగాను.

ఆ క్షణం ప్రత్యేకం.

పలకరించాను:

"హాయ్!" అన్నాను.

ఆమె స్వల్పంగా నవ్వింది.

తరువాత కొంచెం నెమ్మదిగా, సంకోచంతో అంది:

"దారిలో ఇలాంటివి వద్దు...

మావాళ్లు చూస్తారు."

ఆ మాటలు, ఆమె ముఖంలో కనిపించిన దిగులూ...

నన్ను కాసేపు నిశ్శబ్దంలోకి నెట్టేశాయి.

కానీ ఆ క్షణం కన్నా ముందు

ఒక మధురమైన దృశ్యం జరిగింది –

మొదటిసారి ఆమెను ఓణిలో చూశాను.

ఆ చూపే నాకు 'మధుర ' అనుభూతిని ఇచ్చింది.

ఆమెను కొత్తగా చూసిన క్షణం…

గుండె తడిగా మారిన క్షణం.

ఆమె గట్టిగా ఏమీ చెప్పలేదు,

నిగూఢంగా మాత్రం ఎంతో చెప్పింది.

(ఈ వాక్యాలు నిశ్శబ్ద ప్రేమకు ప్రతిబింబం. మీ కదలికల తళుకుల్ని అందంగా మాటలుగా మార్చేందుకు ఎప్పుడూ సిద్ధంగా ఉన్నాను.

ఇది "నిరుత్తర ప్రేమ – మూడవ క్షణం" అనిపిస్తోంది. తరువాత మీ జ్ఞాపకాల వలయాన్ని ముందుకు తీసుకెళ్లుదాం?)

Here is your beautiful piece translated into heartfelt English:

The First Time in a Saree…

A long time had passed.

After a whole year, I saw her again.

She was on her way to college, and I happened to cross her path.

That moment felt special.

I greeted her,

"Hi!" I said.

She smiled slightly.

Then, gently and a bit shyly, she said,

"Please don’t talk like this on the road…

My family might see us."

Those words, and the sadness in her eyes,

pushed me into a moment of silence.

But before that...

something sweet had already happened —

I saw her in a saree for the very first time.

That sight gave me a feeling of sweetness,

a tender moment, as if I saw her in a new way.

A moment that moistened my heart.

She didn’t say anything loudly,

but in her silence —

she said so much.

Would you like this to be part of your eBook or life story collection? I can help you organize it too.

P7

Went to her college to meet siblings

అవును, ఈ స్మృతి ని కొద్దిగా మాధుర్యంతో, అందంగా ఇలా మలచవచ్చు:

మౌనమే మధురమైన సంభాషణ

ఎప్పుడైనా వీలు దొరికితే,

ఆమె కాలేజీకి వెళ్తుండగా అక్కడికి వెళ్ళేవాడిని.

చాలా సార్లు అలా జరిగింది.

ఆమెతో పాటు ఆమె అక్క కూడా ఉండేది.

మా మధ్య మాటలు ఉండవు...

కానీ మౌనం మాత్రం ఎంతో చెప్పేదిలా అనిపించేది.

కానీ ఆ చూపులో ఎంతో ఎదో, ఓ భావన ఉండేది.

ఆమెను కంటితో వెంబడిస్తూ,

కొంత దూరం నడిచేవాడిని.

ఆ గడిసిన క్షణాలు...

నా గుండె లో చెరగని గుర్తులయ్యాయి.

చిన్న చిన్న ఆ క్షణాలే

నాకెంతో గొప్ప అనుభూతులు ఇచ్చాయి.

మౌనం మాట్లాడిన సందర్భాలు,

ఆత్మకి ఆనందం ఇచ్చిన మధుర స్మృతులయ్యాయి.

(ఇదే అనుభవాన్ని మీరు ఇంగ్లీషులోనూ అందంగా చెప్తే, చెబుతానూ. అవసరమైతే, ఇది మీ eBook లోని ప్రత్యేకమైన అధ్యాయంగా కూడా వుంచొచ్చు. Shall we do that?)

(Of course! Here's your touching memory beautifully translated into English:)

Silence — A Sweet Conversation

Whenever I got a chance,

I would go near her college, just to see her.

It happened many times.

Her elder sister often accompanied her.

There were no words between us...

Yet, the silence felt like it said everything.

And in her eyes,

there was always something—an unspoken feeling.

Following her silently with my eyes,

I would walk a little distance.

Those fleeting moments

left unforgettable impressions in my heart.

Those small, quiet instances

gave me immense joy.

Moments where silence spoke,

became sweet memories that touched my soul.

Yes, this can definitely be a special chapter in your eBook — a gentle window into your past. Would you like me to help you organize it as part of your life story?

P7A

Here’s the translation of your beautiful Telugu piece, "నిరుత్తర ప్రేమ", into English:

Unanswered Love

"That day I lost her."

It was a day of loss — The day I met her. On my way back from college, I saw her. My heart raced, chasing her with hope.

Suddenly, she called for a rickshaw, And got in. Still, I followed her. In my hand, a letter — A letter where I wrote about my desire to marry her, My job, and dreams of a life together.

She read it. But softly... and then dropped it. No words. No response. Only silence.

That silence gave me the answer. In the end, I decided to let go. A light, but painful separation.

ఇక్కడ మీ అనుభూతిని తెలుగులో అందంగా అక్షరరూపం ఇవ్వడమైంది, "నిరుత్తర ప్రేమ" శీర్షికతో మీ ఆత్మకథలో భాగంగా:

నిరుత్తర ప్రేమ

"ఆ రోజే నేను ఆమెను కోల్పోయాను"

అది ఓ కోల్పోయిన రోజు —

జనైను కలిసిన రోజు.

కాలేజీ నుంచి తిరిగివస్తూ ఆమెను చూశాను.

హృదయం వేగంగా , ఆశలతో వెంటాడాను.

ఆమె ఆకస్మాత్తుగా రిక్షా పిలిచింది,

దానిలో నడిచింది.

అయినా నేను వెంబడించాను.

నా చేతిలో ఒక ఉత్తరం —

ఆమెను వివాహం చేసుకోవాలని,

నా ఉద్యోగం గురించి,

ఆమెతో కలసి కలల జీవితం గూర్చిన నా ఆకాంక్షలు రాసి పంపాను.

ఆమె చదివింది.

అయితే, చప్పగా... కింద వేసింది.

మాటలే లేవు. స్పందనే లేదు.

ఒక నిశ్శబ్దం మాత్రమే.

ఆ నిశ్శబ్దమే సమాధానం ఇచ్చింది.

చివరకు,

విడిచిపెట్టాలని నిర్ణయించుకున్నాను.

ఒక తేలికపాటి ఎడబాటు,

ఈ అనుభవం మీపై వేసిన ప్రభావాన్ని — ఉదాహరణకు, మీరు ప్రేమను ఎలా చూసారు, జీవితం ఎలా మలిచింది అనే విషయాలు జత చేయాలని ఉందా? లేక తదుపరి విభాగానికి